Αντώνης Φωστιέρης

Ο Αντώνης Φωστιέρης  συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους ποιητές της Γενιάς του '70.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Μαίου 1953 και κατάγεται από την Αμοργό. Αποφοίτησε με άριστα από το Λύκειο και πέτυχε πρώτος στις εισαγωγικές  εξετάσεις της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοιτά με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Το 1976 παίρνει το πτυχίο του με άριστα και συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας Δικαίου στο Παρίσι με υποτροφία του γαλλικού κράτους (1976-1980). Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία δώδεκα ετών, ενώ ως μαθητής Γυμνασίου και Λυκείου συνεργάστηκε με τη Διάπλαση των Παίδων και τη Νέα Εστία.Σε ηλικία δεκαέξι ετών εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Στροφές και Μεταλλάξεις (που αργότερα απέσυρε) και δεκαοκτώ ετών Το Μεγάλο Ταξίδι. Ακολούθησαν άλλα εννέα ποιητικά του βιβλία. Έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν δεκαοκτώ μεταφράσεις βιβλίων του σε ευρωπαϊκές γλώσσες. Η ποίησή του έχει τιμηθεί με πολλά λογοτεχνικά βραβεία και περιλαμβάνεται σε πολυάριθμες ανθολογίες, ελληνικές και ξένες, καθώς και στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Γ΄ τάξης του Λυκείου. Το 1974 ίδρυσε –και εξέδιδε για δύο χρόνια– το ποιητικό περιοδικό Η Νέα Ποίηση. Από τον Ιανουάριο του 1981 μέχρι το 2009, εξέδιδε μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το λογοτεχνικό περιοδικό Η Λέξη (Κρατικό Βραβείο Περιοδικού 2008). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ποιητικές συλλογές 

• 1971: Το Μεγάλο Ταξίδι
• 1973: Εσωτερικοί χώροι ή Τα είκοσι
• 1977: Ποίηση μες στην Ποίηση (Κέδρος)

• 1977: Σκοτεινός Έρωτας (Κέδρος 1977, β΄ έκδ. Εγνατία/Τραμ 1979, γ΄ έκδ. Καστανιώτης 1985, δ΄ έκδ. 1999)
• 1981: Ο διάβολος τραγούδησε σωστά (Εγνατία 1981, β΄ έκδ. Καστανιώτης 1985, γ΄ έκδ. 1999)
• 1987: Το θα και το να του θανάτου (Καστανιώτης 1987, β΄ έκδ. 1990)
• 1996: Η σκέψη ανήκει στο πένθος (Καστανιώτης 1996, β΄ έκδ. 2000)
• 2003: Πολύτιμη Λήθη (Καστανιώτης 2003, β΄ έκδ. 2004, γ΄ έκδ. 2005, δ΄ έκδ. 2007)
• 2007: Ο ήχος του σφυγμού (συλλεκτική έκδοση με πρωτότυπα χαρακτικά του Αλέκου Φασιανού, Μίμνερμος 2007)
• 2013: Τοπία του Τίποτα (Καστανιώτης)

Βραβεία

• 1978: Βραβείο Plotin του περιοδικού Τομές (για τις συλλογές Σκοτεινός Έρωτας και Ποίηση μες στην Ποίηση)
• 1993: Διεθνές Βραβείο Καβάφη
• 1998: Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων (για τη συλλογή Η σκέψη ανήκει στο πένθος)
• 2004: Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (για τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη)
• 2004: Κρατικό Βραβείο Ποίησης (για τη συλλογή Πολύτιμη Λήθη)
• 2010: Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου του.

Ακολουθούν ποιήματα από τη συλλογή ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΛΗΘΗ (Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2004).

ΟΜΟΙΟΚΑΤΑΛΗΞΙΑ

Και όσοι μίλησαν και όσοι σώπασαν

Και όσοι ανέβηκαν στο πιο ψηλό κλαδί

Και όσοι αφέθηκαν

Και όσοι ανοίξαν την καρδιά τους και όσοι έριξαν

Μέσα στη στέρνα της χαλίκια ώσπου τη στέρεψαν

Και όσοι χύσανε ποτάμια και όσοι έστρωσαν

Κάτω απ'τον ίσκιο του εαυτού τους και ονειρεύτηκαν

Και όσοι μπήκαν στα βιβλία και όσοι σκόρπισαν

Χωρίς φειδώ χωρίς την έγνοια του επερχόμενου

Χωρίς το φόβο πως μπορεί να φοβηθούν.

ΠΝΕΥΜΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΦΥΣΗΜΑ

Ψυχή σημαίνει πεταλούδα.

Πνεύμα σημαίνει φύσημα.

Γι' αυτό κι ο άλλος τόπος θά 'ναι

Χλοερός

Να βόσκουνε ανθούς οι πεταλούδες

Γι'αυτό θά 'ναι αναψύξεως

Απ'τον πολύν αέρα

Που φυσά. 

Κι ίσως γι'αυτό

Ποτέ από κει

Κανένας δεν απέδρα.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ

Μαθαίνω κάνει πάντα παγωνιά.

Κι εσύ δεν πήρες φεύγοντας

Ούτε κουβέρτα.

Να σκεπάζεσαι καλά

Με το χώμα σου.

Ο ΨΕΥΤΗΣ ΒΟΣΚΟΣ

Αλήθεια λέει.

Ακούει στον ύπνο του υλακές

Προβάτων. Και άλλοτε

Βλέπει το σκύλο του

Να ξημερώνει λύκος.

(Φτηνούς αναγραμματισμούς

Σκαρφίζεται

Ο φόβος).

Λοιπόν, φωνάζει. Αλίμονο

Ποιος άλλος δε θα φώναζε

Αν συκοφάντης μύθος

Του έσφιγγε θηλιά;

Αλήθεια λέει.

Μην τον πιστεύετε.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΝΕΟΣ

Σαφώς μικρότερός μου αλλά σεβάσμιος.

Αφού το μέλλον που ατενίζει

Με το μάτι γελαστό

Ήδη το έζησα εν μέρει. Το ανάλωσα

Μαζί με κείνον και τον τρόμο του επικείμενου

Να μπαινοβγαίνει ως κατοικίδιο

Στο σκοτάδι.

Πόσα μπορεί να οσμιστεί

Μια νεαρή φωτογραφία που ναρκισσεύεται;

Σας λέω, ελάχιστα. Ούτε τη μύτη της δε βλέπει

Όχι ένα ποίημα

Που να δακρύζει απάνω της

Σ'εξήντα χρόνια δρόμο.

(Αλλά σκεφτείτε το:

Αν είναι αλήθεια δυνατόν

Εξήντα χρόνια αργότερα να υπάρχουνε

Ακόμη δάκρυα και ποιήματα! Ε, όχι).

Φωτογραφία δευτερολέπτου, πώς να επωμίζονταν

Δεκαετίες ολόκληρες βλεμμάτων. Κι αν διασώθηκε

Το γελαστό δικό του βλέμμα μιας στιγμής

Γιατί να υπέθετα

Πως ήταν σίγουρα για μένα; Υπεκφυγή

Κι αμηχανία μπρος στη φάκα του φακού

Πιο σίγουρα.

Στη φάκα του φακού.

Σαν ποίημα·

Που όλο γλιστράει

Στην άκρη των δακρύων.